ΟΛΥΜΠΊΑ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΛΆΤΡΕΥΑΝ ΤΟΝ ΘΕΌ ΉΛΙΟ. Η ΛΑΤΡΕΊΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ .

 (Εικών κάτωθι ο θεός ήλιος ηέλιος που βρέθηκε στο νησί της Ρόδου και τα η πανελλήνια εορτή του ήλιου που γινόταν είς την Ρόδο)

Ο ΠΑΝΓΕΝΕΤΩΡ ΤΩΝ ΠΆΝΤΩΝ, Ο ΔΙΔΩΝ ΖΩΗ ΛΑΜΨΗ ΦΩΣ ΣΤΗ ΓΑΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΎΜΠΑΝ .

ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΊ ΔΥΝΆΜΕΩΝ Ο ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΜΥΗΜΈΝΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΗΛΙΟΥ (ΑΛΙΟΥ ΣΤΑ ΔΩΡΙΚΑ) αρχαία ΑΛΕΙΑ Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΟΡΤΉ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΌΤΗΤΑ ΠΟΥ ΓΙΝΌΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΡΌΔΟ.

[ ΗΛΙΟΣ , ΗΡΑΚΛΗΣ, ΣΕΊΡΙΟΣ , ΔΙΌΝΥΣΟΣ , ΩΡΟΣ, ΡΑ , ΌΣΙΡΙΣ , ΜΙΘΡΑΣ , ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΌΛΛΩΝ κ.τ.λ. ].

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΛΈΝΕ , ΟΙ ΔΟΚΙΣΗΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΆΚΤΟΡΕΣ .

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΛΙΕΙΑ !

ΔΩΡΙΚΗ ΛΕΞΗΝ ΑΛΙΟΣ δηλαδή ο ΗΛΙΟΣ ΣΤΑ ΔΩΡΙΚΑ !

Η ΣΎΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΗΛΙΟΥ ΜΕ ΤΑΣ ΨΥΧΆΣ ΤΩΝ ΘΝΗΤΏΝ !! ΕΠΟΧΉ ΥΔΡΟΧΌΟΥ ! ΑΦΎΠΝΙΣΗ ΣΥΝΕΊΔΗΣΗΣ ΕΝΕΡΓΟΠΟΊΗΣΗ ΗΜΊΘΕΩΝ ΚΑΙ ΘΗΛΥΚΏΝ ΘΕΟΤΗΤΩΝ ΜΟΥΣΏΝ !

Νεοελληνικά νύν η λέξην που χρησιμοποιούν τώρα οι νεοέλληνες ΗΛΙΟΎΓΕΝΝΑ .

ΑΛΙΕΙΑ η Διονυσία στην αρχαία Ελλάδα.

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΛΆΤΡΕΥΑΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ !

ΤΑ ΑΡΧΑΊΑ ΑΛΙΕΙΑ Η ΜΕΓΆΛΗ ΕΟΡΤΉ ΤΩΝ ΕΛΛΉΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑΝΉΣΩΝ !!!

ΣΤΗΝ ΡΌΔΟ ΤΟ ΝΗΣΊ ΗΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ ΣΤΟΝ ΘΕΌ ΗΛΙΟ ,ΕΞΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΆΣΤΙΟ ΑΓΑΛΜΑ ΚΟΛΟΣΣΌΣ ΤΗΣ ΡΌΔΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ, ΨΑΞΕ ΕΝΗΜΈΡΩΣΟΥ ΣΩΣΤΆ !! ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΗΜΙΜΑΘΕΊΣ ΠΟΥ ΛΈΝΕ ΌΤΙ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΛΆΤΡΕΥΑΝ ΤΟΝ ΘΕΌ ΗΛΙΟ !! Η ΙΕΡΉ ΕΟΡΤΉ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΌΔΟΝ ΕΝ ΌΝΟΜΑΤΙ ΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΩΡΙΚΌ ΟΡΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ

(ΑΛΙΕΙΑ ΔΩΡΙΚΗΝ ΔΙΆΛΕΚΤΟΣ).

Τα λεγόμενα Αλίεια ήταν μια από τις σπουδαιότερες αρχαίες εορτές που λάμβαναν χώρα στη Ρόδο. Γίνονταν προς τιμή του θεού Ηλίου.

Τα Αλίεια διακρίνονταν σε «Μικρά Αλίεια» που εορτάζονταν κατ΄ έτος, (ετήσια), και τα «Μεγάλα Αλίεια» που εορτάζονταν κάθε τέσσερα χρόνια κατά τον εμβόλιμο μήνα, τον καλούμενο Πάναμον β΄, εξ ου και η έτερη ονομασία τους «Διπανάμια».

Τα Μεγάλα Αλίεια αποτελούσαν μία από τις επιφανέστερες πανελλήνιες εορτές που τελούνταν επί 6 συνεχείς αιώνες, από το 300 πρό γρηγοριανού ιουδαϊκού νύν ημερολόγιου μέχρι το 300 μετά . Κατά τις εορτές αυτές τελούνταν ιερές πομπές, θυσίες, μουσικοί και αθλητικοί αγώνες και ιδιαίτεροι ιππικοί στους οποίους συμμετείχαν και γυναίκες. Στις εορτές αυτές παρευρίσκονταν ως επίσημοι προσκυνητές οι Ηγεμόνες πλείστων ελληνικών πόλεων–κρατών ή αντ΄ αυτών επίσημοι αντιπρόσωποι καλούμενοι "θεωροί".

Οι νικητές των Μεγάλων Αλιείων λάμβαναν ως έπαθλο στέφανο από φύλλα αιγείρου , είς την εορτή πλήθος κόσμου από όλα τα Δωδεκάνησα και όλη την Ελλάδα και την Περσία πήγαινε είς ΡΌΔΟ!!

ΘΕΟΣ ΉΛΙΟΣ

O Θεός πανγενέτωρ Ήλιος,Άλιος, Ηέλιοςστον αρχαίον ελληνικόν κόσμον κ με οποιοδήποτε όνομα κι αν εμφανιζόταν, αποτελούσε και αποτελεί τον χορηγό του φωτός και της ζωής στη Γη, ενώ παράλληλα συμπυκνώνει την εγγύηση της τάξης και ευρυθμίας του σύμπαντος κόσμου. Όλοι οι αρχαίοι λαοί συσχέτιζαν το ηλιακό φως με τη φώτιση και τη δημιουργική δύναμη της φύσης, γι' αυτό ο Ήλιος συμβόλιζε και για πολλούς συνιστούσε την πηγή της σοφίας.O φωτεινός Ήλιος εκπροσωπούσε τον μέγα θεό του επάνω κόσμου σε αντίθεση με τη νυχτερινή, χθόνια θεότητα της Σελήνης, που χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως ημερολογιακό πρότυπο.O άρχοντας του στερεώματος ως λαμπρός, πανόπτης θεός αντιπροσώπευε τη δύναμη, την ευεργεσία, τη δικαιοσύνη και τη σοφία, ιδιότητες σπουδαίες σε οποιαδήποτε ηλιολατρική δοξασία.Oι ηλιακές θεότητες ήταν οι κυρίαρχες και υπέρτατες δυνάμεις που ήλεγχαν και επόπτευαν τα πάντα. Όλοι σχεδόν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί ανέπτυξαν και χρησιμοποίησαν ηλιακά σύμβολα στις θρησκείες τους.Στις θρησκείες αυτές επιβλήθηκε η λατρεία και ο πανηγυρικός εορτασμός του θεού Ήλιου στις περιόδους ακριβώς που συνέπιπταν με τα τέσσερα χαρακτηριστικά σημεία της ετήσιας φαινόμενης τροχιάς του γύρω από τη Γη, δηλαδή τις δύο ισημερίες και τα δύο ηλιοστάσια!!!

O Ήλιος λατρεύτηκε σε όλη την Γαία πριν την επικράτηση του αρσενικού σκοτεινού ιερατείου τού μονοθεϊσμού (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός και μουσουλμάνισμος). Λατρεύτηκε με μεγαλοπρέπεια από τους αρχαίους Έλληνες, τους Bαβυλώνιους, τους Aιγύπτιους, τους Iνδούς, τους Πέρσες και τους λαούς της Nότιας και Kεντρικής Aμερικής. Oι Έλληνες Oρφικοί, τον θεωρούν ως σύμβολο θείας δύναμης. Kατά τους ύστερους ελληνορωμαϊκούς χρόνους, μετά από προσπάθειες του αυτοκράτορα (Έλλην φιλέλλην) Aυρηλιανού (215-275 μετά), η ηλιολατρία κατέλαβε σημαντικότατη θέση στη θρησκευτική ζωη όλης της ανθρωπότητος ξανά!!Oι περίοδοι εορτασμού και λατρείας του Ήλιου επελέγησαν με βασικό κριτήριο το γεγονός ότι αυτές σηματοδότησαν σημαντικές στιγμές της εξέλιξης των εποχών του έτους, ενός βαρυσήμαντου παράγοντα ανάπτυξης μιας οργανωμένης κοινωνίας. Eξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι αρχαίοι λαοί ξεκίνησαν τις αστρονομικές παρατηρήσεις τους και τη μέτρηση του χρόνου υπολογίζοντας τις ημερομηνίες των ηλιοστασίων και των ισημεριών, καθώς και των ετήσιων-περιοδικών ή μη- εναλλαγών του έναστρου νυχτερινού ουρανού. η εαρινή ισημερία (21 Mαρτίου) και η αντίστοιχη φθινοπωρινή (22 Σεπτεμβρίου) για το βόρειο ημισφαίριο της Γης χρησιμοποιήθηκαν ως ημερολογιακά ορόσημα, και το ίδιο συνέβη για το θερινό (21 Iουνίου) και για το χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου). Στις δύο ισημερίες, στις οποίες παλιότερα πανηγυρίζονταν τα Mεγάλα Eλευσίνια, τα Mυστήρια του Όσιρη και της Ίσιδας, καθώς και τα Iλάρια, σήμερα γιορτάζονται ο Eυαγγελισμός της Θεοτόκου.Στα αντίστοιχα ηλιοστάσια, στα οποία ο Ήλιος βρίσκεται στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση (βόρεια ή νότια) από τον ισημερινό, γιορτάζουμε στο μεν θερινό το Γενέθλιον του Aγίου Iωάννου του Προδρόμου, στο δε χειμερινό, τη Γέννηση του Iησού , με τα αντίστοιχα κατά τόπους πανάρχαια έθιμα που επιζούν μέχρι σήμερα λόγω νομοτελειακων ΔΥΝΆΜΕΩΝ και ενεργειών.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΈΛΟΥΝ ΝΑ ΞΈΡΕΤΕ! Χειμερινό Ηλιοστάσιο , λοιπόν, και:

Η εμφάνιση – γένεση – του Θεού Διονύσου στον αισθητό κόσμο, προερχομένου από τον Ουράνιο Κόσμο, από το έκτο Ορφικό κοσμοθεογονικό στάδιο που είναι η πνευματική έκφραση της πρώτης ζώσης κοσμικής ουσίας.

Με την εμφάνιση, την παρουσία του στο ένατο εξελικτικό στάδιο, παρουσιάζονται – γεννώνται – παράγονται και οι πρώτες χημικές ενώσεις, οι πρώτες φυσικές δομές, οι οποίες δίνουν μορφές και είδη, παράγοντας και δημιουργώντας τον αισθητό, τον εγκόσμιο κόσμο μας. (Ορφική Κοσμοθεογονία).

Το όνομα των δύο αυτών σημείων, των αντιθέτων αποκλίσεων του Ήλιου, «Ηλιοστάσιο», οφείλεται στη «φαινομενική» στάση του για μερικές μέρες, όταν φθάνει στις δύο αυτές αποκλίσεις.

Οι Έλληνες συνέδεσαν τα δύο σημεία με λατρευτικές τελετές, διότι μέσα από τη γνώση είχαν συνειδητοποιήσει ότι ο ήλιος είναι η άμεση ζωογόνος πηγή του κόσμου μας, ως η εκδήλωση αντίστοιχης θεϊκής οντότητας.

Ο Ύμνος του Ηλίου έχει απολύτως γνωσιολογική οχύρωση και αντέχει σε κάθε επιστημονική ανάλυση κατά στίχο.

Ο Ορφεύς (Μακροβίου Satur 7, 18), λέγει σαφώς, ότι ο Ήλιος είναι ο Διόνυσος (σ’ αυτό το κοσμοθεογονικό στάδιο – το εκατό), με τούτον το στίχο (ολοκληρούται η εκδήλωση του θεού σ’ όλα τα κοσμοθεογονικά γνωστά στάδια):

« Ο Ήλιος, τον οποίον επονομάζουν Διόνυσον» και συνεχίζει:

« Ένας είναι ο Ζεύς, ένας ο Άδης, ένας ο Ήλιος, ένας ο Διόνυσος» !!

Η εκδήλωση του θεού Διονύσου στον αισθητό μας κόσμο και χωροχρόνο, ως Ηλίου (που είναι το κλειδί της πηγής της ζωής και που κατευθύνει τους κόσμους της ύλης με πλήρη και απόλυτη αρμονία), προέρχεται κατ’ ανάγκη από τα προηγούμενα κοσμοθεογονικά στάδια.

Χαρακτηρίζεται από μία Νομοτελειακή (105-166) και αρμονική μεταβολή των μορφωτικών δυνάμεων της φύσης.

Ο Διόνυσος του Ουρανίου Κόσμου, του Νοητού, ο Διόνυσος του έκτου Κοσμοθεογονικού σταδίου, ο Ζαγρεύς (η πνευματική έκφραση της πρωτόγονης ζώσης ουσίας) και ο Διόνυσος Θεσμοφόρος και ανθρωποραίστης του ενάτου κοσμοθεογονικού σταδίου, του δικού μας κόσμου, όπου είναι ο θεός της αυτής καθ’ εαυτής της ζωής, της ζωικής κατάστασης των εμβίων όντων, είναι ο ένας και αυτός θεός.

Ο θεός Διόνυσος, ο Νοητός και Νοερός θεός του Ουρανίου κόσμου, που διέρχεται δια πάντων των μέσων τάξεων και τον δικό μας αισθητό κόσμο, για να τον διακοσμήσει, να τον μορφοποιήσει με τάξη και αρμονία και να διεκπεραιώσει κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δημιουργία στη Γη (χθονίως) όπως και στον Ουράνιο κόσμο (αλλά εκεί κατά διαφορετικό τρόπο: ουρανίως)!!

Αυτή την εμφάνιση του Διονύσου εορτάζουμε σήμερα, όπως την εόρταζαν οι πρόγονοί μας, οι οποίοι γνώριζαν ότι το νέο «ξεκίνημα» του Ηλίου, που συνεδέετο με την αύξηση της ημέρας, του φωτός, της ζωής, ήταν απόρροια της εμφάνισης της ζωής στο ηλιακό μας σύστημα, που οφείλετο στον θεό Διόνυσο. Τον Λικνίτη Διόνυσον, το Θείο βρέφος Διόνυσο!

Ο Προμηθέας του Αισχύλου δεμένος στην πέτρα καλεί τον “παντεπόπτη κύκλο του Ήλιου” να έλθει μάρτυρας στους όρκους του. Στον “Οιδίποδα Επί Κολονώ” του Σοφοκλέους, ο Κρέων οδηγεί έξω από το σπίτι τον γαμπρό του ώστε “ο Ήλιος να μή δεί ένα τέτοιο άθλιο πλάσμα”. Η Κασσάνδρα στον “Αγαμέμνονα” του Αισχύλου, καλεί τον Ήλιο για εκδίκηση των δολοφόνων της. Η Μήδεια στα έργα του Ευριπίδου, κάνει τον Αιγέα να ορκιστεί στην Γη και τον Ήλιο, πως θα την προστατέψει. Στα “Αργοναυτικά” του Απολλωνίου του Ρόδιου, η Μήδεια ορκίζεται στον Ήλιο και την Εκάτη, ενώ, τέλος, στην “Ιλιάδα” (19.196), ένας κάπρος θυσιάζεται στον Δία και τον Ήλιο, για να επιβεβαιωθεί ο όρκος που δίνεται.

Υπάρχει ωστόσο πολύ περιορισμένη άμεση λατρεία του Ήλιου στην Αρχαία Ελλάδα, αν και υπάρχουν ίχνη αρχαιότερων τελετών. Ο Πλάτων, λέει πως οι πρώτοι Ελληνες υπάκουαν στον ανατέλλοντα και δύοντα Ήλιο.

Ο Παυσανίας, στην “Περιήγησή” του, αναφέρει αρκετούς βωμούς αφιερωμένους στον Ήλιο, κυρίως σε απομονωμένες περιοχές. Αλλά το κέντρο της λατρείας του στην ηπειρωτική Ελλάδα, βρισκόταν στην Κόρινθο που ονομαζόταν και Ηλιούπολις. Στην αγορά της Κορίνθου υπήρχαν προπύλαια πάνω στα οποία υψώνονταν δύο άρματα επίχρυσα, με τον Φαέθοντα, τον γιό του Ήλιου πάνω στο ένα και τον ίδιο τον Ήλιο, στο άλλο (Παυσανίας, ΙΙ 3,2).

Το νησί της Ρόδου είχε μία ισχυρή άμεση λατρεία για τον Ήλιο. Σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, το νησί βγήκε από την θάλασσα .Και επίσης ήταν στη Ρόδο που ο Ήλιος ερωτεύτηκε την ομώνυμη νύμφη. Εκεί λοιπόν πραγματοποιούντο κάθε 4 χρόνια εντυπωσιακές γιορτές προς τιμήν του Ήλιου στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν αρματοδρομίες και αθλητικοί αγώνες.

Κάθε χρόνο οι Ρόδιοι έριχναν στην θάλασσα ένα στολισμένο τέθριππο. Ο περίφημος Κολοσσός της Ρόδου, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, ήταν άγαλμα του Θεού Ήλιου.

Ο Πλίνιος αναφέρει πως ήταν 105πόδια ψηλός και πως ένα από τα δάκτυλά του ήταν μεγαλύτερο. Κατέρρευσε μετά από σεισμό, 66 χρόνια μετά την ανέγερσή του.

Στη νήσο Κρήτη, ο Ήλιος λατρεύτηκε με την μορφή ταύρου. Την ίδια μορφή είχε και ο κρητικός ηλιακός Θεός Τάλως (Ησύχιος: Τάλως ο Ήλιος). Ο μύθος εξάλλου της Πασιφάης, της κόρης του Ήλιου, που ερωτεύεται έναν ταύρο, ανάγεται σε μιά παλιά αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο ηλιακός Θεός με την μορφή ταύρου και η Θεά της Σελήνης με τη μορφή αγελάδας ενώθηκαν σε ιερό γάμο.

Ο Ευριπίδης περιγράφει την ανατολή του Ήλιου στην τραγωδία του “Ιων” (82 κ.ε.) “Να το άρμα το λαμπρό που τέσσερα άλογα το σέρνουν. Ο Ήλιος ήδη στέλνει το αστραφτερό του φως στην γη, και τ’ άστρα φεύγουν μπροστά σ’ αυτήν την φωτιά του αιθέρα, παρέα με την ιερή νύχτα. Κι οι απάτητες κορφές του Παρνασσού, λουσμένες από το φως, τον δίσκο της ημέρας υποδέχονται για χάρη των θνητών…” Με την παραπάνω περιγραφή συγκρίνεται συχνά μία γνωστή παράσταση του Ήλιου πάνω σε αγγείο του Βρετανικού Μουσείου, όπου ο Ήλιος εικονίζεται με περιβεβλημένο το κεφάλι από ακτίνες, πάνω σ’ ένα φτερωτό τέθριππο να αναδύεται από την θάλασσα στην οποία κολυμπούν παιδικές μορφές που υποδηλώνουν τα αστέρια.

Η παλαιότερη γνωστή παράσταση του Ηλίου στην ελληνική πλαστική προέρχεται από το ανατολικό αέτωμα του Παρθενώνος όπου εικονίζεται η γέννηση της Θεάς Αθηνάς.

Ο Ήλιος και η Σελήνη πλαισιώνουν και τη σύνθεση της γέννησης της Αφροδίτης στον θρόνο του Δία στην Ολυμπία (Παυσανίας V 11,8) και μιά ανάλογη παράσταση προϋποθέτει η αναφερόμενη επίσης από τον Παυσανία “δύσις Ηλίου” στο αέτωμα του ναού των Δελφών (Παυσανίας Χ 19,4).

Βρίσκουμε στους “Νόμους” του Πλάτωνος (10,3), τον Σωκράτη να προσεύχεται στον ανατέλλοντα Ήλιο.

Και βρίσκουμε επίσης τον Ήλιο, κατά την Ρωμαϊκή εποχή, να θεωρείται ο τελικός προορισμός των ψυχών .

Καλό είναι λοιπόν κάποιοι ημιμαθείς ξερόλες του φεησμπουκ να μην μιλάνε και να μην λένε ότι οι Έλληνες δεν λάτρευαν τον ήλιο , γιατί θέλει αυστηρή μελέτη η γνώση και να είσαι απόγονος θεών και θεαινών !

ΈΡΡΩΣΘΕ Ελληνίδες και Έλληνες.

Πληροφορίες μελέτη: Ησίοδος, Θεογονία 371

Ομηρικοί 'Υμνοι προς Ήλιο

Όμηρος, Οδύσσεια

1. 8 8. 260 , 11. 102 , 12. 168 , 12. 127 , 12. 261

Ομηρικοί Ύμνοι προς Δήμητρα 19 ff

Απολλόδωρος (ψευδο-), Βιβλιοθήκη 1. 146, 1. 8 - 9, 1. 35, E7. 22- 23, 2. 119, 2. 107

Απολλώνιος ο Ρόδιος, Αργοναυτικά,

3. 221 ,4. 673 ,4. 726 , 3. 311 , 3. 595 , 3. 1228 , 4. 222 , 4. 228

Διόδωρος Σικελιώτης, Ἱστορικὴ Βιβλιοθήκη 5. 56. 3, 5. 71. 2

Πίνδαρος, Ολυμπιόνικοι 7. 54

Αισώπου Μύθοι (Translation by Gibbs, Laura. Oxford University Press: Oxford, 2002): 127

Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις

2. 1. 5, 2. 4. 5

Νόννος, Διονυσιακά

1. 207 , 2. 543 , 24. 305 f

, 38. 90 , 39. 403 , 41. 82 , 43. 184

Οβίδιος, Μεταμορφώσεις

1. 434 , 4. 169 , 4. 90 , 14. 365 , 7. 94 , 7. 365

«Ορφικοί Ύμνοι», εκδ. IMAGO , μετφρ. Δ.Π. Παπαδίτσας - Ε. Λαδιά, Αθήνα 1984.

«Ορφικά», εκδ. Ι.Δ. Πασσάς, εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», μετφρ. Μεγγίνα, Αθήνα.

Δ. Δημητράκου: «Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής Γλώσσης», εκδ. Μ. Ασημακόπουλος και Σία, Αθήνα 1953.

«Ορφικοί Ύμνοι», εκδ. Π. Γράβιγγερ, Αθήνα 1977.

«Η μυθολογία των Ελλήνων», Κ. Κερένυι, βιβλιοπωλείο της Εστίας, Ι.Α. Κολλάρου και Σία Α.Ε.

Αθ. Σταγειρίτης: «Ωγυγία», τόμοι Α. Β και Δ, εκδ. Βιέννης 1818.

Αλ. Ραγκαβής: «Λεξικόν της Ελληνικής Αρχαιολογίας», εκδ. Ανέστη Κωνσταντινίδη 1891.