«Το άπειρον» στην αρχαιότητα & σήμερα
Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα (570-470 π.Χ), ο Κόσμος ήταν άπειρος, όπως άπειροι είναι και οι αριθμοί. Ο Πυθαγόρειος φιλόσοφος Φιλόλαος (470–385 π.Χ.) έγραψε: «Η φύση, ως Κοσμική έννοια είναι συναρμοσμένη από άπειρα και πεπερασμένα στοιχεία, και ο κόσμος ως σύνολο και οτιδήποτε υπάρχει σε αυτόν» . Το άπειρον είναι μία από τις αρχαιότερες, και από τις περισσότερο χρησιμοποιούμενες έννοιες από την προσωκρατική φιλοσοφία. Για τον Μιλήσιο φυσικό φιλόσοφο Αναξίμανδρο ( 611- 547 π.Χ.), η έννοια «το άπειρον» δήλωνε την πρώτη Αρχή, την αγέννητη και άφθαρτη ουσία του κόσμου, το υλικό από το οποίο προέρχεται και στο οποίο επιστρέφουν όλα τα πεπερασμένα και αισθητά πράγματα του κόσμου. Οι Ελεάτες φιλόσοφοι [Ξενοφάνης (570-480 π.Χ.), Παρμενίδης (515-470 π.Χ), Μέλισσος(470-430 π.Χ)] αποδέχονταν ότι η συμπαντική ουσία είναι άπειρος. Την απειρία των Κόσμων δίδασκαν και οι φιλόσοφοι, Δημόκριτος (460-370 π.Χ.) και Επίκουρος (341-270 π.Χ.). Οι Στωικοί φιλόσοφοι υποστήριζαν ότι, μόνο ο χώρος ήταν άπειρος...