𝕆𝕀 Δ𝔸𝕀𝕄𝕆ℕ𝔼⅀ ⅀𝕆𝕐

 Όλοι τα βάζουμε μ’ αυτόν που μας ξυπνά τους δαίμονές μας.

Οι κοιμισμένοι δαίμονες, αυτοί είναι που μας σκιάζουν.

Κι όποιος τολμήσει και φωνή τους βάλει, και ξυπνήσουν,

τρομάρα και λαχτάρα του,

θα πέσει ο θυμός μας πάνω του ρέμα πλημμυρισμένο.

Δε φταις αν έχεις δαίμονες.

Σε μάθανε πως πάντα κάποιο φταίξιμο υπάρχει,

παντού και πάντα κάποιος ένοχος πρέπει ν’ ανακαλυφτεί

γιατί μονάχα έτσι ίσως λυθούν οι κόμποι της ψυχής σου.

Δε φταις αν έχεις δαίμονες, ησύχασε κι αγάπα.

Αγάπα τους τους δαίμονες, ξύπνα τους μοναχός σου.

Είναι κι αυτοί κομμάτια σου κι ίσως να σε γλιτώσαν από κακοτοπιές.

Είναι κι οι δαίμονες ενέργειες του κόσμου τούτου,

που κάποτε θα πρέπει να τις χαιρετήσεις.

Και μην τα βάζεις πια μ΄αυτόν που στους ξυπνάει,

παρά ευχαρίστησέ τους κι άσε τους ελεύθερους να φύγουν.

Τώρα πια δε χρειάζεσαι κέρβερους θυμωμένους

να σου φυλάνε τις πληγές να μην πονέσουν άλλο.

Τώρα οι πληγές σου γίνηκαν λουλούδια φωτισμένα

που σου θυμίζουν πως Εσύ πέρασες από Μάχες

και στέκεσαι στα πόδια σου με Αγάπη στην καρδιά σου.

Και σου θυμίζουν πως Εσύ έχεις ποτάμια Αγάπης

και δε χρειάζεσαι θεριά να σε φυλάνε.

Διώξε τους πια τους δαίμονες,

άσε το φως στα πιο βαθιά και πληγωμένα σου σκοτάδια να εισέλθει!

Είσαι Αυτός

είσαι Αυτή

που στάθηκες στον Άνεμο

που ρίχτηκες στο Κύμα

που κράτησες το Σπίτι

που χίλια κομμάτια έγινες και πάλι Αγέρωχα το αύριο αντικρίζεις.

Μην τρέφεις πια τους δαίμονες με το συκώτι σου, Προμηθέα.