Η φυλακή τής Αρχιεπισκοπής

 ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ:

Η φυλακή τής Αρχιεπισκοπής

γιά τους πιστούς, που όφειλαν στην Εκκλησία.

ΤΑ ''ΨΙΛΑ'' ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ.

<<Ο βοεβόδας και ο καδής απέφευγαν κάθε ανάμειξη στις διαφορές μεταξύ των Ελλήνων. Αυτές τις δίκαζε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών, τού οποίου η τοπική αρμοδιότητα έφθανε μέχρι τη Βοιωτία και την Κόρινθο και ο οποίος είχε στη δικαιοδοσία του 36 εκκλησίες και 200 εξωκκλήσια, το καλύτερο και μεγαλύτερο σπίτι στην Αθήνα, με μεγάλη αυλή και μεγάλο περιβόλι και... μία φυλακή, γιά να φυλακίζει όσους καθυστερούσαν την καταβολή τής εκκλησιαστικής εισφοράς.

Πλάι στην κατοικία του υπήρχε φυλακή γιά τον εγκλεισμό των παραβατών. Μπορούσε να τους τιμωρήσει με ξυλοδαρμό και σε ορισμένες περιπτώσεις να τους καταδικάσει σε θάνατο>>.

Σαν να ήταν ο τσοπάνης που μπορούσε όποτε ήθελε να σφάξει ένα αρνί από το κοπάδι του. Τα δικαιώματα αυτά δεν ήταν φανταστικά αλλά απόρροια των προνομίων που παραχώρησε ο σουλτάνος στον κλήρο. Σύμφωνα με τα σουλτανικά διατάγματα, τα πατριαρχικά και επισκοπικά δικαστήρια είχαν πολιτική και ποινική δικαιοδοσία και αρμοδιότητα. Ειδικά ο πατριάρχης: <<εδικαιούτο χάριν των τής εκκλησίας αναγκών και να φορολογεί ου μόνον τον κλήρον αλλά και τους λα'ι'κούς και να συντηρεί αστυνομικούς στρατιώτας ή γενιτσάρους εν τη υπηρεσία αυτού, όπως διευκολύνει μεν την είσπραξιν, εκτελεί δ΄ απευθείας τας αποφάσεις αυτού, εξ' ου και ιδίας φύλακας εδικαιούτο να έχει.>>(σελ. 284-287)

Στην σημερινή Ελλάδα τέτοιες αρχιεπισκοπικές φυλακές δεν χρειάζονται. Κράτος και Εκκλησία είναι το ίδιο πράγμα . Από την άλλη μεριά, Εκκλησία, μοναστήρια, ευαγή και μη ευαγή ιδρύματα τής Εκκλησίας, ποικιλώνυμες οργανώσεις, επιχειρήσεις, ανώνυμες και μη εταιρείες, εκκλησιαστικές ομάδες, ξενοδοχεία κ.λ.π, που γιά ''ιερούς'' σκοπούς έχει συστήσει και κατασκευάσει η Εκκλησία και τα μοναστήρια, σωρεύουν απεριόριστο πλούτο και διαθέτουν τεράστια κινητή και ακίνητη περιουσία, εξαιρούνται τής φορολογίας.

Η Ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές και τους ισχυρούς, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να αποσιωπούν, να αποκρύπτουν ή το χειρότερο, να παραποιούν και να αλλοιώνουν την αλήθεια κατά το δοκούν, αποκοιμίζοντας το λαό και αποστερώντας τον από την αληθινή ιστορία του. Διδασκόμαστε έτσι μιά κατασκευασμένη, μία εικονική ιστορία, που εξυπηρετεί πάντοτε την εκάστοτε άρχουσα τάξη, η οποία έχει την τάση να εξωρα'ί'ζει τα γεγονότα προς όφελός της.

ΩΣ ΠΟΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ.????

ΠΗΓΕΣ: (John Hobhouse, Recollections of a long life, London, 1909, τ. 1, σελ. 248)

Η Εκκλησία όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε στον Αγώνα αλλά τον πολέμησε με κάθε τρόπο. Αφόρισε τον Ρήγα Φεραίο, εναντιώθηκε στις "σατανικές απόψεις'' - έτσι τις αποκαλούσε- γιά ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία που έρχονταν από την Δύση και τελικά αφόρισε και την ίδια την επανάσταση. Φυσικά κανείς δεν ήταν στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όχι μόνο δεν σήκωσε το λάβαρο (που φτιάχτηκε μετά από 50 χρόνια) αλλά έβριζε τον επαναστάτη Παπαφλέσσα ως "εξωλέστατον".

Ας κάνουμε και αναφορά γιά όσους κληρικούς, μη αντέχοντας την πλήρη προδοσία από την επίσημη εκκλησία, έπιασαν τα όπλα και συμπολέμησαν με τους επαναστατημένους 'Ελληνες, ή κινήθηκαν διπλωματικά μέχρι εκεί που μπορούσαν: δεσπότης Βρεσθένης Θεοδώρητος, κληρικός Θεόφ. Κα'ί'ρης που κήρυξε την Επανάσταση στην Άνδρο. Δεσπότης Ρωγών Ιωσήφ, η ψυχή τής άμυνας τού Μεσολογγίου που έγραψε την τελευταία σελίδα δόξας, διότι με τη δική του ανατίναξη και με το δικό του μαρτύριο έκλεισε η αυλαία τού δράματος τού Μεσολογγίου. Ο κληρικός Κωνσταντίνος Οικονόμος, που πρώτος αυτός εμφανίστηκε ενώπιον του Τσάρου Αλεξάνδρου Α΄, προς τον οποίον απηύθυνε ικετήρια αναφορά για τη σωτηρία των Ελλήνων. Τέλος Αρχιμανδρίτης ήταν ο θρυλικός Παπαφλέσσας, ο ''μπουρλοτιέρης των ψυχών'', που έβαλε τις βάσεις τής λα'ι'κής παιδείας μας ως ''μινίστρος των εσωτερικών'' και που ανέστησε τον Λεωνίδα στο Μανιάκι (20 Μα'ί'ου 1825) πολεμώντας με λίγους κατά των πολλών και άριστα σντεταγμένων μονάδων του Ιμπραήμ. Η ανατίναξη στο Κούγκι Σουλίου. Ο καλόγερος που θυσιάστηκε όταν οι Σουλιώτες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους στους Τούρκους και να φύγουν από τον τόπο τους, Σαμουήλ. (Κατά καιρούς, διάφοροι ιστορικοί έχουν εκθέσει σε μελέτες τους αμφιβολίες γιά τον λόγο που ο καλόγερος ανατίναξε την αποθήκη αλλά τίποτα να έχει αποδειχθεί ιστορικά)

Ο ανώτερος κλήρος και το μακρύ φοροεισπρακτικό χέρι της Τουρκικής διοίκησης, έκαναν τα πάντα για να μην εκραγεί η Επανάσταση. Αν ήταν στο χέρι τους, ακόμη θα ήμασταν σκλάβοι στους Τούρκους. Στην προσπάθειά τους να την καταπνίξουν, οι έξαρχοι του Πατριαρχείου περιέτρεχαν την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και κάθε Κυριακή αφόριζαν στις εκκλησίες αλλά και στα τζαμιά, κάθε έναν που σήκωνε το γιαταγάνι και το τουφέκι εναντίον των Τούρκων, λέγοντας τα γελοία όπως : ''… Άς μην χάσωμεν δια μίαν ψευδήν και ανύπαρκτον τάχα ελευθερίαν τού παρόντος βίου, τας αμαράντους στεφάνους αιωνίου μακαριότητος'' ή ''… Ελευθερία εν τω ουρανώ και υποταγή επί της γής'', κρατούσαν τον λαό ραγιά και υποτελή των Τούρκων.

Το 1804 ο ζάμπλουτος Πατριάρχης τού Φαναρίου Καλλίνικος ο Δ΄, πρόδωσε στους Τούρκους εταίρους του, τις κινήσεις της Φιλικής Εταιρείας στην Πελοπόννησο και ταυτόχρονα εξέδωσε αφορισμό, που διαβάστηκε σε όλες τις εκκλησίες τής Επικράτειας και καλούσε όλους τους ραγιάδες υπηκόους του να εξοντώσουν ή να προδώσουν τους ''καταραμένους επαναστάτες'', στους Τούρκους. Τον χειμώνα του 1805 πάνω από 2.000 Κλέφτες και Αρματωλοί προδόθηκαν και δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους, όλοι θύματα του Καλλινίκιου αφορισμού

Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης σώθηκε μαζί με 5-6 πρωτοπαλίκαρά του την τελευταία στιγμή, ενώ το ασκέρι του αριθμούσε περί τους 500 πολεμιστές. Ο μικρός αδελφός του, Γιάννης Κολοκοτρώνης, μαζί με 10 περίπου παλικάρια προδόθηκαν από τους καλόγερους τής μονής των Αιμυαλών, όπου είχαν πάει γιά να ξεφύγουν από τους Τούρκους και σφαγιάσθηκαν. Άλλος δεσπότης, της Άρτας Πορφύριος, όχι μόνο αφόρισε τους Σουλιώτες αλλά στρατολόγησε 500 αγρότες, τους όπλισε και τους έστειλε να πολεμήσουν εναντίον τους. Άλλος δεσπότης, της Πάργας Ιγνάτιος, απειλούσε με αφορισμό τους Αρτινούς αν πήγαιναν να βοηθήσουν τους Σουλιώτες. Άλλος δεσπότης, του Άργους και Ναυπλίας Ιερόθεος, ζήτησε από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ και πέτυχε τον αφορισμό των κατοίκων 7 χωριών τής περιοχής του: Αγίου Νικολάου, Έλατου, Καράτουλας, Μεσοράχης, Νέας Χώρας, Περδικόβρυσης και Ωριάς. Το έγκλημά τους ήταν ότι, όντας εξαθλιωμένοι και εξαγριωμένοι από τις ενέργειες των μοναχών και την συσσώρευση μεγάλου πλούτου στο μοναστήρι τού Τιμίου Προδρόμου, έκαναν το αυτονόητο: πήραν τα κτήματα, τις ελιές και τα αιγοπρόβατα τής μονής γιά να ζήσουν.

Όσο γιά το παραμύθι ότι στην Αγία Λαύρα υψώθηκε δήθεν το λάβαρο τού 1821 και άρχισε η Επανάσταση, ο Miller την θεωρεί ''παράδοση ποιητικήν''. Ο Φιλήμων την αποκαλεί ''παχυλόν ψεύδος''. Ο Σπυρίδων Τρικούπης γράφει: ''Ψεύδος είναι η εν τη Ελλάδι επικρατούσα ιδέα ότι εν τη μονή τής Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία τής Ελληνικής Επανάστασης''. Αν υπήρχε έστω και κάποιο ίχνος αλήθειας στο ευφάνταστο αυτό μύθευμα, θα το μνημόνευε στα απομνημονεύματά του, που έγραψε λίγα χρόνια αργότερα, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Απομνημονευμάτα τού Παλαιών Πατρών Γερμανού: ''Αληθές είναι ότι η Επανάσταση έλαβε χαρακτήρα γενικότερο απ’ τις 25, αλλά η πρώτη αρχή της υπάρχει κυρίως από τις 21, διότι αι σημαίαι ανυψώθηκαν, τα εθνόσημα διανεμήθησαν και οι Τούρκοι στα φρούρια κλείσθηκαν…''. Ο θρύλος πάντως που δημιουργήθηκε, ίσως οφείλεται σε ένα βαθμό και στον γνωστό πίνακα του Θ. Βρυζάκη, που απεικονίζει τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να ευλογεί τα όπλα και να ορκίζει τους αγωνιστές. Πρόκειται όμως γιά την συγκέντρωση τής Πάτρας και όχι γιά την Αγία Λαύρα. Αντίθετα, γιά τον ''Λεωνίδα τού 1821'', τον Παπαφλέσσα, γράφει με εμπάθεια και φανερή περιφρόνηση: ''Γρηγόριος τις, Δικαίος λεγόμενος, αλιτήριος, απατεών, εξωλέστατος και ασυνείδητος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τίνι τρόπω να ερεθίσει την ταραχή (Επανάσταση) τού Έθνους διά να πλουτίσει εκ των αρπαγών''. Από τα έγγραφα τού Γενικού Αρχείου τού Κράτους που έφερε στην επιφάνεια ο Ε. Πρωτοψάλτης, αποδεικνύεται ότι το 1851 γίνεται γιά πρώτη φορά λόγος γιά το λάβαρο και σε καμμιά περίπτωση δεν θα το σήκωνε κάποιος, ο οποίος σε ένα πεδίο διέπρεψε, αυτό τής τοκογλυφίας. Δάνειζε με βαρύτατο επιτόκιο (15%) ακόμη και σε μοναστήρια και εκκλησίες τής δικαιοδοσίας του. Αν και βαθύπλουτος το όνομά του απουσιάζει από όλους τους εράνους που έγιναν γιά την Επανάσταση.

Αυτός ήταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. 'Αλλος ένας κάλπικος ήρωας τής Επανάστασης.

Καθ΄ όλη την διάρκεια τής Τουρκοκρατίας η ''Ιερά Κοινότης τού Αγίου Όρους'' είχε επιβάλει στο ποίμνιό της, τον φόρο τής ''δεκάτης'' (10% τής περιουσίας κάθε Χριστιανού να δίδεται στην Εκκλησία), όπως και τα ''δοσίματα'', δωρεές. Επίσης κάθε Χριστιανός γαιοκτήμονας υποχρεωτικά μετά τον θάνατό του άφηνε το 1/3 τής γης του στην Εκκλησία. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε το δικαίωμα εκτός των προηγουμένων να φορολογεί εκτάκτως και κατά βούληση το ποίμνιό του.

Οι εγκύκλιοι και οι αφορισμοί, που εξαπέλυσε ο Γρηγόριος Ε΄, μαρτυρούν ότι δεν είχε απολύτως καμμία σχέση με την Επανάσταση, ούτε άμεση ούτε έμμεση. Μόλις πληροφορήθηκε τους σκοποὺς και τις ενέργειες τής Φιλικής Εταιρείας, έσπευσε να αποδοκιμάσει με όλα τα μέσα που διέθετε το Επαναστατικὸ κίνημα. Δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός, ότι πιέστηκε από τον Σουλτάνο, γιά να εκδώσει τους αφορισμούς. Η μία απὸ τις τρείς αφοριστικὲς εγκυκλίους του ήταν εμπιστευτικὴ και απευθυνόταν προς τους Μητροπολίτες μόνο (όχι τον κατώτερο Κλήρο δλδ) και εκδόθηκε χωρίς καν να την γνωρίζει ο Σουλτάνος.

Απαγόρευσε τα Ελληνικὰ ονόματα.

Και ο κατάλογος τής αρνητικότητας τής εκκλησίας και το μένος κατά των Ελλήνων πραγματικά δεν έχει τελειωμό. Πραγματικά δεν έχει.... Μετά την ''απελευθέρωση'', με ποιήματα, με πίνακες, με δημοτικά τραγούδια, με παραποίηση γιά πολλοστή φορά τής ιστορίας, έβαλαν τεχνιέντως ευατόν ως πρωταγωνιστή τής εξεγέρσεως και τού Εθνικού Αγώνα γιά την αποτίναξη τού Τουρκικού ζυγού. Κανένας όμως ζυγός δεν είναι χειρότερος από τον δικό τους. ΚΑΝΕΝΑΣ.

Ο ρόλος επίσης των Αρβανιτών μας στον αγώνα ήταν ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ.

ΖΗΤΩ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΤΗΣ.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΛΟΙ ΣΑΣ. ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ